Techniki polowań - Polowanie indiańskie.
To naturalna technika stosowana najczęściej przez początkujących łowców choć nie tylko. Polega na strzeleniu do ryby przy niespodziewanym spotkaniu. Można je stosować płynąć po powierzchni, płynąc między wzniesieniami dna czy wystającymi skałami albo w dół opadającego dna, skradając się wśród wodorostów, dużych kamieni czy płynąc w górę przy ścianie klifu. Często żerują tam ryby i mogą być zbyt zajęte aby zauważyć łowcę. Tak można polować na więszość ryb z wyjątkiem dentexa, ryb pelagicznych i barrakud. Sukces to 90% dyskrecji łowcy i 10% szybka decyzja na strzał.
Technika ta to czasem bezowocne oczekiwanie na spotkanie z duża rybą. Wymaga bardzo szybkiej reakcji ze strony łowcy.
To łowca musi zaskoczyć rybę a nie odwrotnie. Jeśli sami zostaniemy zaskoczeni i staniemy oko w oko z rybą, zobaczymy tylko machnięcie ogona i ryba znajdzie się poza zasięgiem kuszy. A w szybko płynącą rybę jest trudno wycelować i trafić.
Przez cały czas łowca musi być przygotowany na spotkanie ryby i strzał trzymając kuszę przed sobą i celując w przypuszczalne miejsce z którego może się wyłonić ryba. Często takie polowanie wykańcza się szybkim Aspetto. Czasem można spotkać żerujące czy szukające na dnie ryby. Trzeba podejść niewidzialnie aby nie zdradzić swojej obecności. Polując w ten sposób trzeba być cały czas maksymalnie skoncentrowanym gdyż zazwyczaj decyzję o strzale podejmuje się w ułamku sekundy.
W takim polowaniu używa się kusz od 50 do 100cm. Przy mniej przejrzystej wodzie 50/75cm a w lepszych warunkach 90 i 100cm. Dobrym kompromisem jest kusza 90cm. Strzały z długim zadziorem lub nawet z dwoma. Przy dużych rybach wskazany slip tip. Pianka jak najbardziej harmonizująca z otoczeniem.
Technika nie jest trudna, jedyny problem to aby podejść rybę jak najbliżej.
Płytkie wody
Polowanie na płytkich wodach wymaga ciepliwości i wytrwałości.Ryba może się pojawić z każdego kierunku; z głębi, przy powierzchni, od strony otwartego morza, może być za skałą czy w jakiejś szczelinie. Cały czas trzeba uważnie obserwować otoczenie.Najlepiej wczesne godziny ranne gdy ryby przypływają pod sam brzeg na żer. Większość gatunków ryb zaczyna być aktywna o świcie, po 9 rano ich aktywność znacznie maleje. Okoń morski na przykład to drapieżnik polujący na małe rybki wzdłuż wybrzeża. Ale główne miejsce zajmuje tu dorada,która we wczesnych godzinach rannych zjawia się tu na śniadanie z małży i skorupiaków.
Polując płytko dociążamy się maksymalnie,ale tak aby bez problemu wynurzać się na powierzchnię, bezgłośnie poruszać się wśród przeszkód i w pozycji nieruchomej pod wodą mieć pływalność zerową. W bardzo płytkich wodach płetwy służą tylko do sterowania, pływa się bardzo mało. To często przeciskanie się przez głazy i wodorosty. Kusza zawsze zwrócona w kierunku ruchu łowcy i 10-30 stopni w kierunku otwartego morza. Przy nagłym spotkaniu ryba zawsze zwraca się ku otwartemu morzu.
Częste błędy to:
- kiedy ryba się zbliża, bierzemy nagły wdech co alarmuje rybę
- kiedy ryba się zbliża, mamy głowę na powierzchni i to też ją zaniepokoi
- mamy za dużo balastu, płetwy wydają dziwne dźwięki szorując po skałach na dnie
- opieramy się na kolanach co może spowodować rozdarcie pianki i również ostrzec rybę
Ryby oczywiście nie mają uszu ale mają boczną linię która pozwala im wyczuwać wszelkie drgania w wodzie.
Na powierzchni - wolną ręką przytrzymujemy się skały albo dna, reszta ciała się unosi na powierzchni. Kiedy pokaże się ryba powoli i cicho schodzimy w kierunku dna. Nie jest potrzebny wdech i z fajki nie powinny wychodzić żadne bąbelki.
Na dnie - wolną ręką opieramy się o dno, reszta ciała unosi się w wodzie. Apnea do około 30sek co umożliwi krótkie odpoczynki na powierzchni ( 2-3 wdechy). W płytkich wodach łowca pozostaje większość czasu pod wodą. Po powierzchni pływa się tylko przy brzegu gdzie nie spodziewamy się ryb. Wskazany balast na kostki i uprząż.
W otwartym terenie gdzie nie ma za czym się ukryć pływamy trochę szybciej ale cicho i spokojnie. Przy zbliżanie się do wszelkich nierówności dna wskazane jest czujne zachowanie. Teren który może nam służyć za ukrycie może być schronieniem ryby. Wtedy możemy spodziewać się, że ryba więcej nas nie zaskoczy i to dobrze ustawiony łowca zrobi jej niespodziankę. Takie rodzaj polowania jest skuteczny w połączeniu z apnea 30s na głębokościach 1- 3m.
Trzeba pamiętać aby wyeliminować dżwięk bąbelków wychodzących z fajki. Większość łowców po pierwszym wdechu wyjmuje snorkel z ust. Stosuje się to rzadko gdy morze jest bardzo spokojne albo w pobliżu są ryby. W warunkach gdy morze jest spokojne, nie jesteśmy dobrze ukryci albo nagle zobaczymy rybę, powoli bierzemy wdech przez fajkę i powoli otwieramy usta pod wodą aby woda nalała się do niego od dołu do góry. Wtedy możemy zanurkować w kompletnej ciszy.
Może się zdarzyć że szukając idealnego miejsca nie zobaczymy żadnej ryby albo zauważamy ich nadmierną bojaźliwość. Wtedy można gdzieś się ukryć, poszukać jakichś kamieni i rzucać parę metrów od siebie. Ryby z natury są ciekawe. Kamienie wzbudzą ich ciekawość ale ich nie zaniepokoją. Ewentualnie można wydawać różne dźwięki przyciągające ryby. Często takie polowania trwają powyżej 5-6 godzin.
Dużo początkujących łowców mówi; kiedy nie mam kuszy w ręku umiem podejść blisko rybę a kiedy nurkuję z kuszą nie, pewnie ryby spotkały już gościa z kuszą i wiedzą czym to pachnie. Ja myślę,że ryby jak i inne dzikie zwierzęta wyczuwają zachowanie nurka i to, że chce je zabić. Polecałbym najpierw freediving bez kuszy. Jeśli w czasie polowania będziecie czuli to samo i tak samo się zachowywali staniecie się lepszymi łowcami.
OSTRZEŻENIE-SPEARFISHING TO BARDZO NIEBEZPIECZNY I EKSTREMALNY SPORT. WYSOKIE RYZYKO ZRANIENIA LUB ŚMIERCI POCZĄWSZY OD SWB, UTONIĘCIA, ATAKU REKINA, ZAPLĄTANIA W LINKI, SIECI A SKOŃCZYWSZY NA POTRĄCENIU PRZEZ MOTORÓWKĘ
